The land of nada

نیمه شب سکوت رو بیخود معنادارتر می‌کنه. هنوز اینجا می‌نویسم برای حفظ مقدسات. مقدسات از برون‌ریزی‌های بدون درنگ و مشاهده شروع شد تا ناله‌ها از دلتنگی و بعضن حتی تشر به زمین و زمان. به تو بعضن. از نود و پنج تا الان. چقدر کشدار. شبیه رمان‌های کافکا شدیم. کوتاه از حیث کلماتی که رد و بدل می‌شود، بعضن مثل جمله‌ی نصفه‌ی تبریک عید اما کش میاید تا مرور اکثر گذشته و حتی نیم نگاهی به حسرت‌های کور شده. حالا می‌فهمم بخشی از وجودی بودن چیست. توهم است. توهم پایدار اما جایی ریشه در حقیقت داره. جایی که خودم رو پیدا کردم. اینجا. هشت سال بعد. باورم نمی‌شود و به شوخی پشت تلفن میگم بعد از تحمل زخم رفتن اون دیگه چیزی من رو زمین نمیزنه. واقعن هم که نزد. کاش چیزی زمینم نزنه تا فلک به رخ بکشد چقدر و چند استخوان می‌برد تا کامل درهم بشکنیم. پیر شده‌ایم. از درون کمی پوسیده، هرچند هربهار من متولد میشم و تو زنده‌تر. کمی زنده‌تر از قبل. کمی زنده‌تر از من. من حالا زنده‌تر از هشت سال قبل اما قدم به قدم توی دنیای بعد از اتفاق‌ها زندگی میکنم. گاهی فکر میکنم از حیث سیاست و اجتماع، انقدر زندگی رو عوض کرد و آسمانمون سیاه شد. آسمان من سیاه و چشم‌های تو آبی. چشم‌های تو گریان هم نمی‌شود. چشمی که رفتن می‌داند که گریه کردن نتوان. داریوش به خاطر همین نمی‌گریست. من ولی با بنان می‌گریم. از شوق صدا، خود صدا، فرکانس‌ها و صوت. از عشق صوت کیلومترها آنورتر اینجا پناهم هست. پناهم کنار گنجشک‌های آوازخوان و صداها انگار بازتعریف می‌شوند مثل موج‌های کوتاه صوتی رد شده از لای درخت‌ها، هماهنگ با سوز باد می‌خوانند و من مبهوت. بازتعریف می‌شوند و یا برای گوش کنجکاو من در هیبت دیگری پدیدار شدند. صدای تو را فراموش کردم. تو هم کشدار حرف می The land of nada...ادامه مطلب

تو یه ژست بزرگی، نویسنده، بازیگر، طنزپرداز، غیرواقعی‌تر از تمام القابت، دورتر از خودت، نزدیک‌تر از سایه‌ت، یه شوخی بزرگ یا توهم سهمگین. یه سو تفاهم، یه عشق شکست خورده، یه بازنده، یه برنده در بحث کردن، یه پشیمانی بزرگ، یه آدم در حال غرق شدن. یه موج خطرناک و یه شور ناکام و دریایی‌ست اشک بین جایی که من ایستاده‌م و شبحی که تو هستی. همانقدر ناکام، همانقدر ناتمام. درست مثل آدم بدون حوا.

The land of nada...

در زبان انگلیسی، فرانسوی یا حتی آلمانی که خواندم رسمن معادلی برای کلمه‌ی «معرفت» وجود نداره. میشه مثلن با معرفت رو میشه sympathisch و یا gentil و بی‌معرفت رو ignorant خواند. یه چیزی ولی اینجا از انتقال حسی که این واژه میده، کم میمونه و اون هم امنیت هست. شفافیت. برای من همیشه بی‌معرفتی معادل بوده با آدمی که درونش ذره‌ای پیدا نیست و خدا میدونه توی سرش چی میگذره. از رومانتیک‌سازی این شکل از شخصیت‌های گنگ و نامشخص که بگذریم، یه چیزی غیر ارتباطی و بعضن حتی زجردهنده و کش‌دهنده توی آدمی هست که هرچقدر نزدیک شوی، باز غریبه می‌زند. فکر می‌کنم سال‌ها توی ارتباط‌ها، صفت گنگ یا آدم گنگ برام گره خورده بود با بی‌معرفتی و خودم هم نمیدونستم ارتباطش چیست. الان انگار واضح‌تر شده ارتباط بین بی‌معرفتی و دریغ کردن از نشون دادن واقعیات حسی توسط یکی. این حسرت رو به جا گذاشتن. این میل به حیف گفتن که حیف اگر حرفش می‌شد یا فقط ذره‌ای نشون می‌داد. فکر می‌کنم بعد از چند سال از این آدم، به اون آدم تجربه‌های حسی جمع کردن، به نقطه‌ای رسیدم که ابدن این حجم از تاریکی در کسی و به قول خودم بی‌معرفتی، کششی برای مهر ورزیدن درونم ایجاد نمی‌کنه. فکر می‌کنم خاصیت تنها‌بودگی در خود و اصرار به این تنها بودگی، ما رو برده‌ی همین وضعیت دور افتادگی از هم به عنوان یه کل وجودی کرده و گاهی تصور درست بودنش غمگینم میکنه. همین حیفی که بالا میاد و چرا آدم‌ها انقدر منزوی و معتقد به این تک بوده‌گی و تاریکی درون هستند. همون حیفی که باعث میشه من هم کلمه‌هام رو پشت لب‌هام بجوم و نگه دارم برای فضایی که ذره‌ای معرفت درش وجود داشته باشه تا بیرونیش کرد. The land of nada...ادامه مطلب

جهان عجیبی‌ست عزیزم. دقیقه‌هایی‌ست که از ذهنم بهارهای تهران و کرمان میگذره و با اینکه اینجا هنوز سرد است و بهار نشده، پر از عشق میشه وجودم و حس می‌کنم تمام روزهای رسیدن و نرسیدن درهم می‌تند و حل میشود و باز هم از دلش جان میگیریم و همه چیز نقش زنده به خود میگیرد. درست است که بنان زیباتر می‌فهمید وقتی میخواند: بهشتی، بهاری، دریغا ستمگر یاری، اما این جان جاری رو نمیشد نادیده گرفت. وقتی که از کیلومترها دورتر هم ندایش می‌رسد که بهار است. The land of nada...ادامه مطلب

وسط انقلاب من به عشق فکر می‌کنم چون از زیر دستام در رفتهالان وقت هیچ سانتیمال بازی‌ای نیست و میدونم اگر جفتمون همزمان تهران بودیم من می‌خواستم برم سنندج و تو میخواستی از من قهر کنیوسط این همه خون و شکوه به عشق فکر می‌کنم چون هیچی از جنگ نمی‌فهمم. چون فقط برای آزادی بیانم جلوی پدر مستبد و دوست پسر غیرتی جنگیدم. چون فقط گاز اشک آور و ساچمه‌ای تجربه کردم و خشونت رو توی نگاه آدما می‌دیدم نه مسلسل و بی‌آبی‌. به عشق فکر می‌کنم چون مبارزه‌ی من سال‌ها شال از سر درآوردن و محکوم کردن افکار پوسیده بود نه رقصیدن میان خفقان و سرکوب؛ آنهم خدانور وار. من دختری با زندگی متوسط، وسط تهران و حالا در غربت، با تمام کتاب‌های خوانده و نخوانده و انقلاب‌های تحلیل کرده و نکرده هیچ نمیدانم از واقعن جنگیدن اما کاش بیشتر می‌جنگیدم. کاش بیشتر میفهمیدم و کاش بیشتر سفر می‌کردم و از رنج آدم‌ها بیشتر چیزی درک می‌کردم. ساعت‌ها با آدم‌ها هر روز حرف می‌زنم. دلداری می‌دهم. مشورت می‌دهم و میگیرم و یاد می‌گیرم که ارتباط تمام ثروت من است. دوستی می‌گفت خسته نمی‌شوی از این همه حرف زدن پای تلفن و به خود پیچیدن از هر اتفاقی. نه من از جنگیدن فقط همین بخشش را به ارث بردم. به خاطر خوش شانسی نحسم بود که معنای کامل پیچیده شدن و محو شدن در لایه‌‌های جامعه‌ی فرسوده را نفهمیدم. من هیچ از مردم جنوب و غرب ایران نفهمیدم پس به عشق فکر می‌کنم. به آدم‌ها. به تو. به قلب‌های فشرده‌ای که تنها چیز مشترکند چرا که ما قابلمه بر سر بیرون نرفتیم و فقط مشت گره کردیم و تقی به توقی دویدیم و ترسیدیم. ما یاد می‌گیریم و من یاد می‌گیرم هیچ چیز جای این شرافت را نمی‌گیرد و هیچ ظلمی در مقابل چنین قد علم کردنی برای ذره‌ای نفس کشیدن پایدار نیست. Adbloc The land of nada...ادامه مطلب

دارم ذره ذره از لایه‌های غذابم خلاص میشم و رهادستی که روی گلوم گذاشته بودی تا از زندگی ساقطم کنی، کنده میشه و من بلند میشم و واقعن راستش، ته دلم افتخار می‌کنم که چشم دیدن رنج کشیدن بدنم خسته‌م رو نداشتم و دیگه نخواهم داشتحالا این بدن و زخم‌هاش رو حس می‌کنم و پوسته‌هاش کنده میشه و بعد از تنفر، بعد از خشم، بعد از انتقام، بعد از پی بردن به ذره ذره گلوله‌هایی که خودم کردم توی بدنم، بعد از درآوردنشون و بعد از سال‌ها خون ریختن، درمان می‌شم و هیچی جلوم رو نمیگیره دیگه The land of nada...ادامه مطلب

But a tree has
a long suffering shape Is
spread in half
by 2 limbed fate
Rises from gray rain
pavements
To traffic in the bleak
brown air
Of cities radar television
nameless dumb & numb mis connicumb
Throwing twigs the
color of ink To white souled
heaven, with
A reality of its own uses

by Jack Kerouac

The land of nada...

فرصت برای رها کردن فکر کردن ندارم و دوباره زندگی من رو تو خودش بلعیده. غر نمیزنم هرچند آخر شب با اینکه از زندگیم و فرصت‌هایی که دارم راضیم، بازم با خواستن بیشتر میرم که بخوابم. آسمانی نبود که ندریده باشم ولی هنوز دلم میخواد دوازده ماه تمام برم جزیره‌ای مثل قشم و فقط خودم رو توی شرایط خلق کردن قرار بدم. اگر ذهنم انقدر بیخود پیچیده کار نمی‌کرد زندگیم راحت‌تر میشد یا راحت‌تر گرفته میشد. انگار که من نقشی در خلق این پیچیدگی ناموزون ندارم. پ.ن: جدیدن هرچی می‌نویسم ثبت موقت میکنم از بس وسواس حرافی دارم. The land of nada...ادامه مطلب

یک سال شد از روزی که به زور و گریه و ناله پرواز کردم اومدم. یک سال از زمانیکه اگر فشارهای بیرونی نبود شاید پام رو از مرز اینور نمیذاشتم و خودم رو به کشتن میدادم. یک سالی که تنهایی توش پر رنگ ترین کشف جوانیم بود و هر روزش به خونه‌ای میومدم که کسی توش نبود و صب بخیر گفتن برای سرکار و کلاس و بیرون بود.از بیپولی تا عدم امنیت، از مشکلات اداری و حس کوچک‌شدگی داشتن تا کار و اعتماد به نفس رو توی یه سربالایی طاقت‌فرسا تجربه‌ش کردم و انگار همش تصادف بود یا شانس خر من. خر من برنده شد و منم خر شدم. خرتر از قبل. دیگه سیاست حوصلم رو سر میبره و فقط میخوام کتاب‌هام رو بخونم و فیلمم رو ببینم و به این فکر کنم که لیست آرزوهام خالی شد و من پیرتر از سال پیش. هیچ آرزویی ندارم جز چنتا هدف سطحی که بریم به فلان مقام و فلان شهر و تموم شه این درس لعنتی. جز اینکه «ع» بیاد و زندگیمون شروع شه و باهم تصمیم بگیریم شام چی کوفت کنیم و پس‌اندازمون رو خرج چه خزعبلاتی بکنیم. همینقدر پیش و پا افتاده و همینقدر سطحی.یادمه یه زمانی می‌خواستم گه خاصی بشم و ۴۰۰ سال بعد هم اسمم توی کتاب‌های تئوری موسیقی بیاد و الان تهش پروژه‌ای رو به‌ اتمام برسونم و ازش متنفر نشم، هنر کردم. همینم جالبه. سبک شدم و همه چیز ساده‌تر از قبل میاد و میره. موفقیت و شادی سبک‌تر و چابک‌تر میاد و بعضی وقتا میره. غم یه روزایی میاد با ذکر اینکه بالاخره میمیرم میره. عشق میاد و اگرم بره ملالی نیست چون بازم با ذکر بالاخره یه روزی میمیرم میگذره. بالاخره یه روزی میمیرم، دمم گرم اگر دو روزش رو واقعن زنده‌گی کرده باشم. The land of nada...ادامه مطلب

جایی برای نگرانی بستن امیدی به این دخیل نیست. سال‌هاست که جوری از تناقضات آدم‌ها رو برگرداندم که حتی جلوه‌ای نورانی از تصورات آینده هم قادر به تغییر این مسیر سفت و سخت تنهایی‌ای که پیش گرفتم نیست. تاکییدی برای احتمال از دست دادن به یکباره‌ی امید نیست وقتی همه‌مان شاهد کور شدن نقطه‌ی امید پرواز به سمت آزادی شدیم. برای من از احتمالات از دست دادن شور و ذوق زندگی نگو وقتی بارها با مرگ روبرو شدم و هنوز ابر سیاهش بالای سرم است و هواش رو نفس می‌کشم. مرا از مرگ آرزوها و امید نترسان ‌که قلبم قبرستان روزهای از دست رفته‌ست. The land of nada...ادامه مطلب