اگر غم لشکر انگیزد، که خون عاشقان ریزد، من و ساقی بدو تازیم و بنیادش براندازیم

جایی برای نگرانی بستن امیدی به این دخیل نیست. سال‌هاست که جوری از تناقضات آدم‌ها رو برگرداندم که حتی جلوه‌ای نورانی از تصورات آینده هم قادر به تغییر این مسیر سفت و سخت تنهایی‌ای که پیش گرفتم نیست.

تاکییدی برای احتمال از دست دادن به یکباره‌ی امید نیست وقتی همه‌مان شاهد کور شدن نقطه‌ی امید پرواز به سمت آزادی شدیم.

برای من از احتمالات از دست دادن شور و ذوق زندگی نگو وقتی بارها با مرگ روبرو شدم و هنوز ابر سیاهش بالای سرم است و هواش رو نفس می‌کشم.

مرا از مرگ آرزوها و امید نترسان ‌که قلبم قبرستان روزهای از دست رفته‌ست.