گو نام ما ز یاد به عمداً چه می‌بری؟! خود آید آن که یاد نیاری ز نام ما

یک سال شد از روزی که به زور و گریه و ناله پرواز کردم اومدم. یک سال از زمانیکه اگر فشارهای بیرونی نبود شاید پام رو از مرز اینور نمیذاشتم و خودم رو به کشتن میدادم. یک سالی که تنهایی توش پر رنگ ترین کشف جوانیم بود و هر روزش به خونه‌ای میومدم که کسی توش نبود و صب بخیر گفتن برای سرکار و کلاس و بیرون بود.

از بیپولی تا عدم امنیت، از مشکلات اداری و حس کوچک‌شدگی داشتن تا کار و اعتماد به نفس رو توی یه سربالایی طاقت‌فرسا تجربه‌ش کردم و انگار همش تصادف بود یا شانس خر من. خر من برنده شد و منم خر شدم. خرتر از قبل. دیگه سیاست حوصلم رو سر میبره و فقط میخوام کتاب‌هام رو بخونم و فیلمم رو ببینم و به این فکر کنم که لیست آرزوهام خالی شد و من پیرتر از سال پیش. هیچ آرزویی ندارم جز چنتا هدف سطحی که بریم به فلان مقام و فلان شهر و تموم شه این درس لعنتی. جز اینکه «ع» بیاد و زندگیمون شروع شه و باهم تصمیم بگیریم شام چی کوفت کنیم و پس‌اندازمون رو خرج چه خزعبلاتی بکنیم. همینقدر پیش و پا افتاده و همینقدر سطحی.

یادمه یه زمانی می‌خواستم گه خاصی بشم و ۴۰۰ سال بعد هم اسمم توی کتاب‌های تئوری موسیقی بیاد و الان تهش پروژه‌ای رو به‌ اتمام برسونم و ازش متنفر نشم، هنر کردم. همینم جالبه. سبک شدم و همه چیز ساده‌تر از قبل میاد و میره. موفقیت و شادی سبک‌تر و چابک‌تر میاد و بعضی وقتا میره. غم یه روزایی میاد با ذکر اینکه بالاخره میمیرم میره. عشق میاد و اگرم بره ملالی نیست چون بازم با ذکر بالاخره یه روزی میمیرم میگذره. بالاخره یه روزی میمیرم، دمم گرم اگر دو روزش رو واقعن زنده‌گی کرده باشم.